Hoe ik elke dag een dosis ellende doorsta

We gilden als schoolmeisjes. We wapperden met onze handen, omhelsden elkaar en riepen dingen als ‘We gaan echt, we gaan ‘m ziehieeeeen! We gaan naar Pooooolen!’

Het was op een strand ten noorden van Kaapstad en er was wijn. De gillers in kwestie waren de jarige A., buurvrouw T., en ikzelf.

Waarom?

A. en Buuf hadden het plan geopperd om naar Polen te gaan, naar Wim Hof. The Iceman. Zij sprongen namelijk sinds een paar weken elke ochtend in de gevaarlijke, ijskoude stroming van de Atlantische oceaan en dat smaakte naar meer. Naar Wim, in dit geval. En ik zei ja.

Nu zal er misschien wat weerzin in je opkomen. Jeuk. Een beetje zuur in je mond. Je wordt namelijk doodgegooid met de ijs-onderdompelingen op social media. The Iceman is hot. Maar dan weet je niet dat ik een ander verhaal ben.

Echt.

Ik ben een Hoffer sinds 2011. Ik sta al 12 jaar bijna iedere dag onder een koude douche en ik kan, door de ademhalingstechniek, zo’n 3 minuten mijn adem inhouden.

And it feels so good.

Met die laatste zin vat ik de waarde die de methode voor mij heeft, exact samen: het voelt zo goed om me ellendig te voelen. En nee, ik ben geen masochist. Integendeel, ik ben een Pieper pur Sang. Dekentje op de bank, trotse bezitter van zes paar sloffen en notoir houtkachelstoker.

Maar dat moment dat ik die knop omzet van warm naar steenkoud, maakt van mij een badass.

Het gaat om vijf dingen:

1. de Beslissing
2. de Moed
3. het Volhouden
4. de Omslag
5. de Overwinning

DE BESLISSING
Na de harenwas- en inzeeproutine heb ik elke dag twee keuzes: ik draai de kraan uit, of ik draai hem naar koud. Elke dag moet ik die beslissing opnieuw nemen. En elke dag zegt de sloffeneigenaar in mij, alias de Versloffer: vandaag kun je best een keer overslaan.

DE MOED
Elke dag kies ik ervoor om de Versloffer te negeren. Ik stabiliseer mijn ademhaling, draai de knop naar koud en schrik altijd weer van het – echt wel heel erg – koude water.

HET VOLHOUDEN
In plaats van onmiddellijk onder de douche vandaan te springen, adem ik rustig door en vertel ik mezelf dat de koude alleen een sensatie is. Net als warmte een sensatie is. Ik heb ze zelf gelabeld als ‘goed’ en ‘slecht’. Ik blijf staan en laat de koude zijn wat hij is: gewoon een sensatie. Ik noem het niet meer slecht.

DE OMSLAG
Na een halve minuut voelt de koude als neutraal. Ik sta gewoon onder het water. Ik weet dat het ergste geweest is en dat ik mezelf weer heb getrakteerd op een gezonde actie. Ik weet dat het mijn immuunsysteem verbetert, mijn stofwisseling verhoogt, mijn mentale gezondheid verbetert en spier- en gewrichtspijn vermindert.

DE OVERWINNING
Als ik uiteindelijk de kraan uitzet, tintelt mijn hele huid. Ik ben wakker, fris en de energie spat uit mijn lijf. En ik ben trots. Ik overwon mijn Versloffer, stapte uit mijn comfortzone en voel me nu fantastisch.

En wat is nu het algemeen nut, beste Liek?

Dat koude water, dat staat symbool voor het voelen van wat ik vaak vermijd om te voelen, zoals angst, boosheid en verdriet. Het omdraaien van de knop staat voor het overwinnen van die weerstand. Na zo’n beslissing onder de douche weet ik dat ik de moed heb om de knop om te draaien, bijvoorbeeld als ik opzie tegen een moeilijk telefoongesprek of weerstand voel tegen die vijf kilometer hardlopen.

Ik ben bereid om me even ellendig te voelen om de dingen te doen die nodig zijn om te groeien, omdat ik weet dat er een fantastische beloning op me wacht als ik volhoud: ik ben een stapje verder naar waar ik wil zijn en ik ben trots op mezelf.

Want ik ben een Iceman. Op roze sloffen.

December 1, 2022December 2, 2022

Mijn Boeken Top 12 van 2022

Dit jaar las ik al 51 boeken. Vorig jaar waren dat er 49.

Hoe kan dat zo, vraag je je af. Waar ging het mis in mijn leven dat ik blijkbaar zo’n groot gedeelte van de dag met mijn neus in de boeken zit?

Ah, waarde lezer, ik heb geen idee. Ik doe ook andere dingen. Schrijven, tekenen, borrelen, wandelen, m’n nagels knippen, studeren, emigreren, kliekjes opwarmen, de pot poetsen, werken, mailen, dutjes, storage wars kijken, koffers inpakken, feesboeken, koffers uitpakken, kinderen toespreken, bellen, vlekken inweken, dansen, teken verwijderen, notitieboekjes kopen en ga zo maar door.

Ik vind lezen gewoon leuk, ik denk dat dat het is. En dan wordt iets al snel een gewoonte.

Hier is mijn top 12 van 2022

1. Still life – Sara Winman
Een toevallige ontmoeting in Florence tijdens de oorlog in 1944 is de basis van een levenslange vriendschap tussen de zestig jaar oude kunsthistorica Evelyn Skinner en de 24-jarige soldaat Ulysses Temper. Het verhaal, dat zich deels in Engeland en deels in Italië afspeelt, is mooi, maar nog mooier zijn de karakters van de personages. Ik had heimwee naar iedereen toen het boek uit was. ‘You know you’ve read a good book when you turn the last page and feel a little as if you’ve lost a friend.’

2. Wachter op de Morgen – Machteld Siegmann
Een oude man wacht bij een – hem onbekende – buurman tot zijn kleinkind geboren wordt. In die stille nacht vertelt hij zijn levensverhaal. Een boek dat je kietelt met al zijn prachtige zinnen. Over wijsheid die met de jaren komt, over je fouten erkennen, over schuld, vergiffenis en bovenal over liefde.

3. When God was a Rabbit – Sarah Winman
Nog zo’n pareltje van Sarah Winman. We volgen het leven van Elly en de relatie met haar extravagante en depressieve broer, die ze aanbidt. Het verhaal speelt zich af in een klein dorpje aan de kust, en gooit je alle emoties toe die je maar wenst. Ik heb gelachen, gehuild en gesmuld.

4. De Belofte van Pisa – Mano Bouzamour
Een autobiografisch verhaal over een Marokkaanse gymnasiumleerling die opgroeit met ouders die geen Nederlands spreken en een criminele grote broer. Over de kracht van motivatie en het doorzettingsvermogen om door vooroordelen heen te breken. Ik las het in één
adem uit.

5. De Tunnel – Anna Woltz
Adembenemend oorlogsverhaal over drie Engelse jongeren die elkaar bij toeval bij ingang van de ondergronds ontmoeten. Daar schuilt het Britse volk bij gebrek aan schuilkelders in de Tweede Wereldoorlog. Langzamerhand leren ze elkaar en zichzelf beter kennen. Tot het noodlot toeslaat.

6. Shoe dog – Phil Knight
Autobiografie van Phil Knight, oprichter van Nike. Met een gezonde dosis zelfkennis, zelfspot en oog voor zijn talenten en valkuilen, beschrijft Phil het traject van het geboren worden van een idee van een sportschoenenfabriek tot waar hij nu is. Ik vond het een eye-opener, hoe sterk je in jezelf en in je eigen ideeën moet geloven om tot zo’n miljardenbedrijf te komen. Over zakentalent, meedogenloosheid en over het maken en houden van sterke sociale connecties.

7. 4000 weken: je tijd op aarde en hoe ermee om te gaan – Oliver Burkeman
Maak een lijst van de 25 doelen die je het liefst wilt bereiken in je leven. Zet ze op volgorde van belangrijkheid. De top vijf van deze lijst is waar je je volgens het boek op moet richten. De rest van de lijst verschuif je niet naar later, maar zet je op een ‘ten koste van alles te vermijden-lijst’. Want dat zijn de dingen die je afhouden van waar jouw leven echt om draait. Mooi filosofisch boek over onze beleving van tijd.

8. Mafiopoli – Sanne de Boer
Sanne de Boer woont in Callabrië en wordt geconfronteerd met rasechte maffiapraktijken van de ‘Ndrangeta. Als journaliste besluit ze in de geschiedenis van de Maffia te duiken. Wat maakt de ‘Ndrangeta zo’n wereldwijd succesvolle organisatie? Is er ook maffia in Nederland en wat merken wij daar (niet) van? Ze interviewt ondergedoken spijtoptanten, gedreven politie-inspecteurs en bezoekt plekken waar de maffia haar rituelen houdt. Een must read voor mensen die willen weten ‘hoe het nou toch zit met die maffia’.

9. Amazing story of the man who cycled to India for love – Per J. Andersson
Een echte feelgoodroman over een Indiase man uit de laagste kaste die de liefde van zijn leven ontmoet en haar achternafietst naar Zweden. Dit boek geeft een schokkend beeld van de discriminatiepraktijken die tussen de verschillende kasten in India leven. En laat zien dat je met een mindset van onvoorwaardelijk vertrouwen en een goed hart, heel ver komt in het leven. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

10. The Intention Experiment – Lynne McTaggart
Biddende of mediterende mensen die met de kracht van hun gedachten mensen genezen aan de andere kant van de wereld. Hoe kan dat? Wat kun je bereiken door mensen alle goeds toe te wensen? Een fascinerend wetenschappelijk werk over de kracht van intentie.

11. Stijl – Kitty Kilian
Ooit volgde ik een blogcursus bij Kitty. Ik heb nog nooit zo’n strenge, veeleisende en compromisloze juf meegemaakt. En dat komt niet voort uit een slecht karakter, maar uit haar liefde voor het vak. Ze wil graag dat je slaagt, dat je het beste in jezelf naar boven haalt. Haar waardevolste tips heeft ze in een overzichtelijk en prettig leesbaar boek gezet: Stijl. Een onmisbaar handboek voor iedereen die weleens iets schrijft (ze zou mij trouwens op mijn vingers tikken voor de hoeveelheid bijvoeglijk naamwoorden in dit stukje).

12. Films die nergens draaien – Yorick Goldewijk
Winnaar van de Gouden Griffel 2022
Prachtig feelgood kinderboek over een meisje dat haar moeder verloor op de dag dat ze ter wereld kwam. Via een bioscoop die in verbinding staat met het verleden reist ze door de tijd op zoek naar antwoorden. Spoiler alert: houd je zakdoek bij de hand.

En natuurlijk ‘Het Land van Alles’ van Liek Besselaar. Maar die las ik in 2021 al. Geweldig interactief en spannend avonturenboek over de kracht van je gedachten; over de talenten die je hebt en de talenten die je niet mag hebben; en over de Steunzolen en Blusdekens in je leven. Een must have voor in je boekenkast. En in die zak. Die bij de schoorsteen en onder de kerstboom.

Ciao ciao, veel leesplezier!

November 25, 2022November 25, 2022

Wat er met mij gebeurde in een kelder in Chili

Santiago de Chile, maart 1992

Mijn KLM-collega’s en ik rijden in een huurbus langs de kust van Chili. We eten oesters die de vissers voor ons uit zee halen, we drinken merkloos bier in hangmatten op veranda’s aan het strand. En in de bus zingen we smartlappen en ruzieën we, alsof we elkaar al veel langer dan drie dagen kennen.

Op de laatste avond eten we in een restaurant in Santiago de Chile.

Het restaurant lijkt op de woonkamer van een middelbaar echtpaar uit de jaren ‘70. De oranje-gele vloerbedekking is versleten door de tijd en door de voeten van bezoekers. De zwoele temperatuur en de exotische etensluchten maken de lucht bedompt en de staande lampen met rozige, verschoten lampenkappen verlichten de gele muren.

Van wat er zich op dat moment in de kelder afspeelt, heb ik nog geen idee.

De drankflessen stapelen zich op op de lange tafel en het toetje is, net als de rest van de maaltijd, goddelijk en lauw. Wat er na het toetje gebeurt weet ik niet meer, ik vermoed dat de drankflessen daar een rol in spelen. Wel herinner ik me de plotselinge opgewonden sfeer in ons groepje en dat we een trap afdalen. Een steile smalle trap, ergens achterin de keuken.

Onderaan is een zware, donkere deur en als die openzwaait, ben ik op slag nuchter. Het lijkt alsof ik in een Harry Pottter-film stap. De ruimte onder het restaurant is veel groter dan de oppervlakte van het gebouw erboven doet vermoeden: het is letterlijk een balzaal. Er is een parketvloer en salsamuziek en discoballen en heel veel dansende en zwetende mensen.

Terwijl we daar staan stopt, als bij toverslag, de muziek. Iedereen kijkt naar mij.

(Echt waar).

Er stappen mensen naar de zijkant van de ruimte en ze vormen een haag voor me. Een soort erehaag (ik maak echt geen grapje).

Aan het einde van de haag staat een man van een jaar of veertig. Hij draagt een zwarte broek en een wit overhemd met losse bovenknoopjes, waardoor zijn krullende zwarte borsthaar te zien is. Ik weet meteen dat hij de beste danser van deze salsaschool is. En hij steekt zijn hand uit.

Naar. Mij.

In een soort trance loop ik op hem af. Als ik voor hem sta, zijn zijn ogen op dezelfde hoogte als de mijne. Ze zeggen dat dit voorbestemd is. Dat ik hem kan vertrouwen. Dat dit mijn moment is.

Hij slaat zijn rechterhand om mijn middel en pakt mijn linkerhand vast. Er klikt iets in mijn hoofd en ik lijk met hem samen te smelten. Als een magneet die op haar tegenpool smakt. Danny op Sandy. Johnny op Baby.

Start de muziek.

Ik geef me volledig over. Elke beweging wordt door Hem ingezet en ondersteund. Ik dans en volg en draai en stap. Alles klopt en er is geen twijfel. Alleen de muziek en de beweging.

Met een draai die in de eetzaal van Dirty Dancing een staande ovatie zou scoren, eindigen we ons samenspel. Hij kijkt me nog één keer diep in de ogen en het volgende dat ik me herinner, is dat de menigte de dansvloer weer overneemt en ik naar mijn groep loop.

Ze kijken me aan alsof ik iemand anders ben. Geschokt. Lichtelijk angstig zelfs misschien.

‘Ik wist niet dat jij zo goed kon dansen,’ zegt er uiteindelijk één.
‘Ik ook niet,’ zeg ik.

Hij wel.

En vanaf die dag weet ik dat ik veel meer kan dan ik zelf vermoed. En jij ook, dat weet ik.

Bring. It. On. Baby.

PS: Wil je meer van me lezen of zoek je nog een goed Sinterklaascadeau? Mijn boek is een aanrader als het gaat om helpende gedachten, talenten en steunzolen! En als je wilt lachen. Want dat is altijd een goed idee.

October 31, 2022October 31, 2022

Een ontroerende ontmoeting (Boekenmarktverhaal deel 2)

Als bij toverslag zwaaide de deftige voordeur open. Een man met een zomerse flaphoed vulde bijna de hele deuropening. Zijn dikke wollen trui stak vreemd af tegen de teenslippers aan zijn voeten.
‘Een zeer goede morgen. Mijn naam is Theodorus Bombarie en ik heet U van harte welkom in de Schijnwerper!’
Zijn handen bewogen op het ritme van de woorden, alsof hij een orkest dirigeerde. Tip kon haar ogen niet van die handen afhouden.
‘Dag mijnheer Bombarie!’ Helt stak zijn hand naar hem uit en de man pompte de arm van Helt heen en weer alsof hij verwachtte dat er water uit zou komen.
’Wees welkom in De Schijnwerper!’ Hij had een diep stemgeluid, als een operazanger. – uit ‘Het Land van Alles, Reisgids naar je Verborgen Talenten’

(Vervolg van Boekenmarktverhaal deel 1)

Op de boekenmarkt trekt buurman Theo Bombarie een stevig grijs kleed uit zijn gehavende rijdende boodschappentas. Vervolgens drapeert hij het over zijn kraamtafel alsof hij de tafel dekt voor Hare Majesteit de Koningin.

Vervolgens haalt hij stapels dunne boekjes tevoorschijn.

‘Wat verkoop je?’ vraag ik.

‘Ik ben dichter,’ zegt hij en de trots straalt aan alle kanten uit zijn grote lijf. ‘Ik geef dichtbundels van mezelf en van anderen uit en ik draag ze voor in gelegenheden in het hele land.’ Hij zwaait met zijn armen alsof hij in zo’n gelegenheid staat.

Ik hou nu al van ‘m.

De kraamvrouw heeft inmiddels haar rug naar ons toegedraaid. Johan Meesters – het pseudoniem van de dichter – is misschien wat te veel voor haar.

De dag zal nog uitdagender worden voor de arme vrouw, want na een paar uur verschijnt een vriend van Johan ten tonele: Julius Dreyfsandt zu Schlamm (I kid you not).

Julius is ook een dichter. En de mannen en ik delen broodjes en koffie en verhalen en we zijn beste vrienden voor een dag.

En dan verschijnt Mieke ten tonele.

Mieke – een schichtig uitziende vrouw van een jaar of zestig – loopt een paar keer langs, pakt dan mijn boek en aait over de kaft. Zonder me aan te kijken legt ze het boek weer neer en loopt ze door.

‘Helaas,’ zegt Johan.
‘Volgende keer beter’, zegt Julius.

Na een kwartier komt Mieke weer langs. Deze keer pakt ze het boek en bladert ze er aandachtig doorheen.

‘Het is een boek over je talenten, je gedachten en de mensen die je steunen,’ begin ik. Ik leg haar uit dat je in mijn boek op avontuur gaat met Helt en Tip en onderweg jezelf een beetje beter leert kennen. Ze knikt, alsof ze dat al weet. Zachtjes, alsof het breekbaar is, legt ze het boek terug en loopt door.

‘Helaas,’ zegt Johan.
‘Volgende keer beter,’ zegt Julius.

Een half uur later staat ze er weer. ‘Ik wil dit boek graag kopen,’ zegt ze. Ze overhandigt me het geld.

‘Wat leuk!’, zeg ik. Ik pak een boek voor haar en vraag: ‘Zal ik er iets voor je in schrijven?’
Ze mompelt iets. Ik versta de woorden ‘vroeger’ en ‘kind’.
‘Wat zeg je?’ vraag ik.
‘Dat ik dit boek jaren geleden had willen hebben. Al veel eerder.’ Tot mijn verbazing staan de tranen in haar ogen. Zelfs Johan en Julius vallen er stil van.

Het ontroert me. Er staat een grote houten marktkraam tussen ons in, dus ik probeer met mijn ogen de afstand tussen haar en mij kleiner te maken. Ik begrijp wat ze bedoelt, want ik schreef dit boek voor het kind dat ik zelf was. Ik schreef dit boek omdat ik het zelf zo goed had kunnen gebruiken vroeger.

‘Schrijf er maar voor Mieke in,’ zegt ze.

Ik wil er zoveel meer in zetten. Over hoeveel geluk ik haar gun. Over hoe graag ik haar wil helpen. Over hoe ik haar Steunzool wil zijn. Uiteindelijk schrijf ik alleen maar ‘Voor Mieke, met veel liefs van Liek.’ Want alles wat ik nog meer wil zeggen staat al in het boek.

Ze loopt weg met het boek stevig tegen haar borst gedrukt.

‘Wow,’ zegt Johan.
‘Wow,’ zegt Julius.
‘Ja,’ zeg ik.

Wat een topdag.

(Wil je jezelf, je kind, je oma, je kleinkind of je zus ook zo’n mooi boek cadeau geven? Op het heerlijk avondje of voor kerst? Lees hier meer over Het Land van Alles, Reisgids naar je verborgen talenten)

October 24, 2022October 26, 2022

Ik wilde meteen weer hard wegrennen (Boekenmarktverhaal deel 1)

Ik rijd veel te laat met mijn auto de boekenmarkt op en zie dat bijna alle kramen al zijn ingericht. Achter de kraam aan mijn rechterkant zitten twee oudere mensen te lezen. Met een kopje thee voor hun neus.

Ik gooi mijn negen (!) dozen vol boeken op de kraamtafel en zeg overdreven joviaal: ‘Goeiemorgen, wat boffen we met het weer hè!’ (dat zie ik de extraverte mensen namelijk altijd doen).

‘Ja,’ zegt de kraamvrouw, zonder me aan te kijken.
De man kijkt ongemakkelijk de andere kant op.

Ik ook, en ik zie dat alle andere kramen keurige professionele uitstallingen hebben met – en hier slaat de paniek pas echt toe – sjieke kleden erop. Ik heb geen kleed bij me. Ik moet mijn boeken op de kale planken neerleggen.

Een felle neiging tot vluchten overspoelt me. Gedachten die door mijn hoofd razen zijn:

Wat doe ik hier als schrijvertje tussen die Belangrijke Uitgevers.
Iedereen ziet dat ik hier voor het eerst ben.
Ik ben niet goed voorbereid.
Ik hoor er niet bij.
Ik doe het niet goed.

In mijn wanhoop ga ik op zoek naar een toilet. Bij de Starbucks om de hoek hangt een bordje met ‘Wc afgesloten’ op de deur.

Die willen me ook al niet.

Ik loop om de markt heen en vind een toiletgebouw dat er voor de gelegenheid is neergezet.

Ik fris me op en als ik, tussen de volle boekenkramen door, terugloop naar de plek onheils, schijnt de zon op mijn bol en adem ik de jonge zondagochtendlucht in. Nieuwe moed borrelt omhoog.

Ik kom hier potverdikkeme mijn boek promoten.

Een boek waarin gedachten een belangrijke rol spelen. Grijze gedachtenballen en gekleurde gedachtenballen heten ze in Het Land van Alles: het hebben van grijze gedachtenballen geeft je een rotgevoel en het hebben van gekleurde gedachtenballen geeft je juist een boost.

Ik besluit wat gekleurde ballen in m’n broek te doen.

Ik ben de schrijfster van een geweldig boek.
Ik ben hartstikke leuk.
Het wordt een topdag.

Ik duik mijn lichtbeige omslagdoek op uit mijn tas, drapeer hem op de houten planken en leg er mooie stapels leesvoer op. Ik zet het marketingmateriaal erbij dat ik van mijn uitgever (één van mijn grootste Steunzolen), kreeg. Ik schenk een bakkie koffie uit mijn thermoskan en nestel me op mijn klapstoel.

Alsof ze de ballen in mijn broek voelt, draait de stille kraamvrouw zich naar me toe.

‘Wat een prachtig boek heb je,’ zegt ze zacht. ‘Mag ik het inzien?’

Ik leg een boek in haar handen en na drie keer bladeren en vier keer over de kaft aaien zegt ze: ‘Dit is precies wat ik zoek voor mijn kleinzoon.’
Mijn eerste exemplaar verkoop ik dus al voordat de markt opent. Het wordt een topdag.

Even later manoeuvreert een omvangrijke man zijn boodschappenkarretje achter me langs. Hij draagt een grote flaphoed op zijn witte haren, en zijn baard komt tot halverwege zijn adamsappel.

“Hallooooo , jij bent vast mijn buurvroooouw!” zingt hij.

Ik realiseer me dat ik oog in oog sta met een hoofdpersoon uit mijn boek: Theo Bombarie.

Wordt vervolgd.

(Nieuwsgierig naar mijn boek? Nog op zoek naar een mooi Sint- of Kerstcadeau? Lees hier informatie en reviews over Het Land van Alles)

March 31, 2022September 24, 2022

NIEUWE RUBRIEK: Dikke Tip van Mik de Hond

Ik heb een fobie. Tenminste, zo noemen mijn baasjes het. Die blonde is kootsj ofzo en houdt van dat soort woorden. Die grijze praat die blonde gewoon na.

Anyway,

Ik loop dus niet op gladde vloeren. Ik ben gekke Henkie niet. Voor je het weet glij je uit en dat doet op mijn leeftijd hartstikke zeer aan je poten.

En aangezien die grijze en die blonde veel reizen, logeer ik vaak bij die kleine. Die al dat eten op de grond heeft liggen in die mini-kamer. Maar die vloer is ook spekglad.

Daar loop ik dus niet op.

Daarom neem ik altijd mijn antislipmatten mee. Ik heb er twee. De blonde levert me standaard af met die antislipmatten, met m’n kingsize mand en met m’n logeertas. Dat is een heel gesjouw.

En dat interesseert me vrij weinig.

Want (en hier komt m’n tip): als ik niet krijg wat ik wil houd ik gewoon mijn poten stijf. Ik zet geen stap. Geen slipmat? Dan doe ik geen logeerpartijtje en heeft die blonde dus geen reisje naar Meggico.

Jammer zeg.

Dus lieve mensen, de moraal van dit verhaal: stuur brokken (ik hou ook van eierkoeken).

March 31, 2022April 2, 2022

Recensie van Het Land van Alles door Lily

Als je dan tien jaar aan je boek werkt.

Omdat je zo graag wilt dat kinderen zichzelf wat beter snappen. Dat ze een soort handleiding krijgen voor zichzelf. Een ‘shortcut’ naar moeitelozer leven, voordat de volwassenheid toeslaat.

En dat je dan dit filmpje krijgt van Lily. Die er precies uithaalt wat voor haar op dit moment blijkbaar belangrijk is: dat je je schaduwkant niet hoeft te verstoppen. Wees brutaal, slordig, lui, wispelturig, chagrijnig, teruggetrokken, gek, onvoorspelbaar, druk, saai, zwak, ongeduldig of arrogant als je dat nodig hebt.

En dat dat zo een verademing kan zijn als dat mag.

Dan laat je wel even een traantje hoor.

(Hier te koop: https://www.vanbrugboeken.nl/…/het-land-van-alles…/)

September 15, 2021October 26, 2022

Waar ik me heel erg voor schaamde

Er was iets, diep in mij, dat ik stiekem afkeurde. Ik schaamde me ervoor. Het was een eigenschap die ik niet wilde.

In mijn boek noem ik dat een Diamant.

Het is een eigenschap die je wegdrukt omdat je omgeving er negatief op reageert. Of omdat je denkt dat het je een slechter mens maakt.

Sommigen noemen het een schaduwkant. Maar ik koos ervoor om het een Diamant te noemen. Een Diamant groeit in het donker, en je kunt hem pas polijsten als je hem in het licht houdt. En dan kan het opeens je meest waardevolle bezit zijn.

De eigenschap waar ik me voor schaamde was mijn inconsistentie. Dat ik de ene week elke dag teken en de volgende week m’n potloden niet uit dat beeldige etuitje haal. Dat ik drie weken om de drie dagen blogs post en dan een half jaar niks. Dat ik de ene week vier sociale afspraken heb en vervolgens drie weken in kluizenaarschap leef. Dat ik de ene week het hele huis schrob en in een andere week wakker wordt met vijf volle wasmanden en uit de ijskast kruipende parmezaanse kaas.

En nu, heel langzaam, in mijn 54ste levensjaar, kom ik erachter dat het een pracht van een Diamant is.

Want het leven is geen rechte lijn, het is een golvende cirkel. Er zit een ritme in. Het ritme van dag en nacht, wat ons moe maakt en weer wakker. De maancyclus, die zorgt voor eb en vloed. De hormooncyclus, de jaargetijden, alles is een gezonde afwisseling tussen opbouw en afbouw.

Tussen werken en rusten.

De ene keer voel ik me sociaal en wil ik iedereen zien, de andere keer wil ik alleen zijn. De ene week voel ik me energiek en de andere week heb ik rust nodig. De ene dag wil ik schrijven, de andere dag alleen maar met verf en potloden bezig zijn.

En hoe ouder ik word, hoe meer ik dit respecteer. Accepteer. Ik schrijf niet elke dag. Ik teken niet elke dag. Ik ben niet elke dag gezellig. Ik luister naar mijn lichaam en doe een dagje rustig aan, doe een weekend lekker sociaal of plan een avond Netflix met een zak chips.

En zo maakte ik, heel inconsistent maar met heel veel plezier, een boek over het vinden en waarderen van je eigen schatten.

Mijn eigen Diamant heb ik onder de loep gelegd en ik slijp hem elke dag een beetje bij. Door te luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft. Door te luisteren naar wat mijn hart die dag wil. En door naar mijn hoofd te luisteren als iets echt even moet gebeuren.

Ik word daar heel gelukkig van.

January 30, 2021October 26, 2022

Het tegenovergestelde van depressie is spelen

In het boek van Brené Brown, The Gifts of Imperfection, las ik een quote waar ik het helemaal mee eens ben. (vertaling is van mij)

Het tegenovergestelde van spelen is niet werken – het tegenovergestelde van spelen is depressie. Het respecteren van onze biologisch geprogrammeerde behoefte om te spelen kan werk transformeren. Het kan weer opwinding en nieuwigheid aan je werk toevoegen. Spelen helpt ons omgaan met moeilijkheden, voorziet in een gevoel van ruimte, uitgestrektheid, versnelt het onder de knie krijgen van een vaardigheid en is een essentieel deel van het creatieve proces. Maar het belangrijkst is, dat waarachtig spelen, dat uit onze eigen innerlijke behoeften en verlangens komt, is het enige pad naar blijvende vreugde en bevrediging in ons werk. Op de lange termijn werkt werkt niet zonder spelen.

Omdat ik niet meer in de zandbak mag, kocht ik het The Steal Like an Artist Journal van Austin Kleon en ik heb er zo’n lol mee. Het helpt me om mijn hoofd eens totaal de andere kant op te laten denken met opdrachten als

maak op deze pagina een mix-bandje voor iemand die jou niet kent
10 dingen waarover ik vermoedelijk meer nadenk dan de gemiddelde persoon
stapel boeken op elkaar, maak een gedicht van de ruggen en teken de stapel
schrijf op deze pagina iets waarvoor je zou kunnen worden ontslagen, verbannen of verstoten (kras het goed door, zodat niemand het kan lezen)
maak een collage van dingen uit je prullenmand
schrijf 10 dingen op die je wilt leren

Een perfect cadeau voor op je verlanglijstje voor Sinterklaas (want je wist toch niet wat je wilde vragen).

December 31, 2020May 3, 2021

7 tips om blijvend je gewoontes te verbeteren

In 2012 begon ik met het schrijven van een voorleesboek.

In het begin schreef ik dagen achter elkaar en slurpte het boek al mijn tijd op. Daardoor verloor ik regelmatig mijn motivatie, zodat ik soms maanden niet schreef. Tot ik besloot om elke dag van 11 uur tot 12 uur te schrijven : na de koffie en voor de lunch. Dat lijkt weinig, een uur per dag, maar doordat ik iedere dag schreef, bleef ik goed in het verhaal en zag ik er niet tegenop om te beginnen.

Dit systeem hield ik vol tot mijn boek klaar was en in september komt het uit!

De stapjes, elke dag een uurtje schrijven, waren klein genoeg om mijn brein niet af te schrikken. Na een paar weken was het een gewoonte geworden : bij het tweede kopje koffie pakte ik mijn spullen op en ging ik op mijn schrijfplek zitten.

Een uurtje maar.

Hieronder vind je 7 tips om blijvende gewoontes op te bouwen.

1. Wat voor persoon wil je zijn?

Gedragsverandering is het makkelijkst als je weet waarom je iets wilt. Bedenk wat voor persoon je wilt zijn. Ik wilde graag een gepubliceerd schrijver zijn en daarom stelde ik mezelf de vraag: wat zou een schrijver nu doen? Het antwoord was: elke dag schrijven.

Vragen voor jou kunnen zijn:
– Wat zou een gezond iemand nu doen? (bij stoppen met roken, afvallen, sporten).
– Wat zou een georganiseerd persoon nu doen?
– Wat zou een ontspannen moeder/vader nu doen?
– Of zelfs: wat zou een gelukkig persoon nu doen?

2. Wees duidelijk

Als ik zeg: ik schrijf dit jaar mijn boek af, is dat een mooi doel, maar ik geef mijn hersenen een vage aanwijzing.

Ik kan beter zeggen: ik ga elke dag van 11 tot 12 uur onafgebroken aan mijn boek schrijven.

Of: ik ga om zes uur ’s avonds twintig minuten Italiaans studeren.

Of: ik doe om zeven uur ’s morgens een kwartier lang yogaoefeningen.

3. Maak het jezelf makkelijk

Richt je omgeving in om je gewenste gedrag te vergemakkelijken:
– Leg je telefoon buiten je bereik als je ongestoord wilt werken.
– Zet je potje vitamines op een plek waar je ze ook echt ziet.
– Leg je yogamatje naast je bed.
– Leg ‘s ochtends alvast een boek op je kussen, om te lezen voor het slapengaan

4. Gewoontes stapelen

Stapel je gewoontes. Neem iets wat je iedere dag doet en hang daar een nieuwe gewoonte aan vast.
– Als je op het theewater wacht werp je je op de grond en doe je 10 push ups.
– Als je je tanden poetst, bedenk je drie dingen waar je dankbaar voor bent.
– Na een toiletbezoek neem je een glas water.

5. Begin kort

Houd de tweeminuten-regel aan: als je een nieuwe gewoonte start, mag het de eerste week maar twee minuten duren:
– ik wil elke avond lezen wordt: ik lees een pagina per avond
– ik wil elke dag 30 minuten sporten wordt: ik doe mijn sportschoenen aan
– ik wil Italiaans leren wordt: ik doe elke dag twee minuten Duolingo
– ik wil elke dag seks wordt: ik knipoog elke dag twee keer en neem een slok wijn

Als je eenmaal met de gewoonte bent begonnen, wordt het makkelijker om steeds meer uit te breiden naar bijvoorbeeld vijf pagina’s, tien minuten Duolingo en drie knipogen na een fles wijn.

6. Gebruik een ‘habit tracker’

Gebruik een ‘habit tracker’ (zie afbeelding boven) en zet elke keer een kruisje als je de gewenste handeling hebt gedaan. Mis je een dag? Ga de volgende dag door, maar zorg dat je nooit twee dagen mist. Eén keertje missen is niet erg, twee keer missen is het begin van een nieuwe gewoonte.

7. Wees mild voor jezelf.

Doe lief. Lukt het een keer niet? Geef jezelf toch een schouderklopje voor de keren dat het wel is gelukt en voor het feit dat je je er bewust van bent dat het deze keer niet lukte. Begin in juni weer. En in juli.

Blijf kleine stapjes zetten, blijf op koers, en voor je het weet ben je een halvemarathonloper. Of een niet-rokende, sportieve, bestsellerschrijvende seksgodin.

Als je dat wilt.

Category: Psychologie