Ik ga even op tekenexpeditie!, roep ik naar mijn huisgenoten, voordat de deur met een klap achter me dichtslaat. Het is winderig in de hal van het appartementencomplex.
Binnenshuis voelt het óók stormachtig vandaag. De studentendochter heeft veel te regelen en heeft me daarbij vaak nodig. Een standby hulptroep ben ik. Een rol die ik mezelf in 24 jaar moederen heb aangemeten, want wie wil er nou niet onmisbaar zijn?
Maar de laatste tijd voel ik steeds vaker dat het tijd wordt om de deuren van Hotel Mama te sluiten. Heel zachtjes.
Dus prop ik mijn schetsboek en pennetjes in mijn mini-rugzak, spring ik op mijn fiets en trap ik tegen de wind in naar de binnenstad van Delft. Ik kijk aandachtig om me heen, op zoek naar huizen waar ik een kriebel van krijg.
Net achter de Nieuwe Kerk vind ik het: een schattig hotel, in rood- en oranjetinten. Ik installeer me op het bruggetje ertegenover en zo verdwijn ik twee uur lang in het precies natekenen van de lijnen waaruit het hotel bestaat.
Als de meewind me weer naar huis heeft gebracht, heeft het kind alles natuurlijk piekfijn geregeld. Zonder mij. Op dit moment is het voor iedereen blijkbaar beter dat ik een hotel teken, dan dat ik er één ben.