Waar ik me heel erg voor schaamde

 

Er was iets, diep in mij, dat ik stiekem afkeurde. Ik schaamde me ervoor. Het was een eigenschap die ik niet wilde.

In mijn boek noem ik dat een Diamant.

Het is een eigenschap die je wegdrukt omdat je omgeving er negatief op reageert. Of omdat je denkt dat het je een slechter mens maakt.

Sommigen noemen het een schaduwkant. Maar ik koos ervoor om het een Diamant te noemen. Een Diamant groeit in het donker, en je kunt hem pas polijsten als je hem in het licht houdt. En dan kan het opeens je meest waardevolle bezit zijn.

De eigenschap waar ik me voor schaamde was mijn inconsistentie. Dat ik de ene week elke dag teken en de volgende week m’n potloden niet uit dat beeldige etuitje haal. Dat ik drie weken om de drie dagen blogs post en dan een half jaar niks. Dat ik de ene week vier sociale afspraken heb en vervolgens drie weken in kluizenaarschap leef. Dat ik de ene week het hele huis schrob en in een andere week wakker wordt met vijf volle wasmanden en uit de ijskast kruipende parmezaanse kaas.

En nu, heel langzaam, in mijn 54ste levensjaar, kom ik erachter dat het een pracht van een Diamant is.

Want het leven is geen rechte lijn, het is een golvende cirkel. Er zit een ritme in. Het ritme van dag en nacht, wat ons moe maakt en weer wakker. De maancyclus, die zorgt voor eb en vloed. De hormooncyclus, de jaargetijden, alles is een gezonde afwisseling tussen opbouw en afbouw.

Tussen werken en rusten.

De ene keer voel ik me sociaal en wil ik iedereen zien, de andere keer wil ik alleen zijn. De ene week voel ik me energiek en de andere week heb ik rust nodig. De ene dag wil ik schrijven, de andere dag alleen maar met verf en potloden bezig zijn.

En hoe ouder ik word, hoe meer ik dit respecteer. Accepteer. Ik schrijf niet elke dag. Ik teken niet elke dag. Ik ben niet elke dag gezellig. Ik luister naar mijn lichaam en doe een dagje rustig aan, doe een weekend lekker sociaal of plan een avond Netflix met een zak chips.

En zo maakte ik, heel inconsistent maar met heel veel plezier, een boek over het vinden en waarderen van je eigen schatten.

Mijn eigen Diamant heb ik onder de loep gelegd en ik slijp hem elke dag een beetje bij. Door te luisteren naar wat mijn lichaam nodig heeft. Door te luisteren naar wat mijn hart die dag wil. En door naar mijn hoofd te luisteren als iets echt even moet gebeuren.

Ik word daar heel gelukkig van.

Hoe ziet dat er uit in ‘Het Land van Alles’

Download hier gratis het werkblad ‘Diamant’! Het boek is in de voorverkoop bij oa Bol.com.

 

Ja, ik ben nieuwsgierig!

We respect your privacy. Unsubscribe at any time.

6 Replies to “Waar ik me heel erg voor schaamde”

  1. Oeh, zo herkenbaar! Ook ik plak etiketten als: lui, chaotisch of niet gedreven. Toch klopt het wel helemaal bij wie ik ben. En de geest laten waaien waar het heen wil, levert ook een hoop op. Al was het ‘maar’ geluk! XXX

  2. Exact hetzelfde, hier ook jaren gevochten tegen die inconsistentie, geprobeerd haar te verbergen. En ook ik heb me daar bij neergelegd. Ik weet zelfs nog wanneer, vorige week vrijdag. Volgende week word ik 50 en ik dacht: het moet maar eens klaar zijn met de bullshit. Ik ga die paradox ownen. Heel inconsistent zijn betekent consistent trouw zijn aan mezelf.

    1. Ja, precies wat ik bedoel. En dan vraag ik me ook gelijk af waar we het idee vandaan hebben dat we consistent moeten zijn. Van al die marketinggoeroes? Opvoeding? Een geheime onbewuste boodschap die wij vrouwen consistent ingefluisterd krijgen? Het is een enorm misverstand, dat weet ik wel. Surfen op de golven van je eigen behoeften en energiepieken, da’s pas geluk.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *