Aan de kop van onze straat staat het huis van De Kluizenaar. Het is een vervallen, oranje villa met geheimzinnige torentjes en afgebladderde luiken. De tuin is overwoekerd en het hek is hoog en verroest. Af en toe zien we hem achter het raam in zijn badkamer, de kluizenaar, in niets anders dan een hemd.
Hij heeft drie witte berghonden. En die blaffen. De hele dag.
Op een dag verhuist hij en de honden blijven achter om het huis te bewaken. Het blaffen verergert. ’s Nachts slapen we slecht, ze blaffen namelijk om alles: een duif die wegvliegt, de zon die opkomt, de buurvrouw die het vuilnis buitenzet. En rond een uur of drie, als de slaap het diepst is, huilen ze. Als wolven naar de maan. Het maakt me elke keer wakker en na een paar weken huil ik mee. Hoe lang houden we dit vol? Scenario’s met vergiftigde biefstukken en jachtgeweren dringen mijn hoofd binnen. Het slaapgebrek knabbelt aan mijn dierenliefde.
Ik begin ze te observeren. De oudere hond staat altijd recht voor het hek en blaft het hardst, een kleine teef staat een stapje achter hem en doet mee. Boven op een soort afdakje, naast het hek, staat Hij. Een spierwitte, majestueuze reu. Hij staat er altijd, in de nacht, in de regen, in de snikhete middagzon. En hij staart. Stil en intelligent, een Romeinse keizer op zijn eigen forum.
Ze groeien aan me, ondanks mijn boosheid. Ze zijn zo alleen, niemand die om ze geeft. Ik koop kauwstaafjes bij de supermercato, en bij thuiskomst stap ik op ze af. De keizer ziet me komen en wacht af, zijn indringende zwarte ogen laten me niet los. De oude hond is minder beheerst: hij ontploft en begint met ontblote tanden wild tegen het hek aan te springen.
Het eerste staafje gooi ik onhandig in zijn richting, maar hij blokt het met zijn grote lichaam. Ik deins terug, bang dat hij door het hek heen breekt. Het tweede staafje komt naast hem terecht en pas als ik op veilige afstand ben eet hij het schrokkend en grommend op, als een haai die te lang moest wachten na het ruiken van bloed. De bovenhond vangt mijn lekkernij op en als ik bij het hek nog even omkijk is zijn blik alweer op me. Alsof hij me kent, tot op het bot.
In de weken die volgen ga ik door. Steeds dichterbij mag ik komen, al blijft de oude hond voor de vorm protesteren. Als ze er niet staan fluit ik zacht, en binnen een paar seconden staat de keizer dan al daar. En zo komt de dag dat de grote oude beer stil blijft als hij me ziet. Als ik hem de lekkernij toegooi, peuzelt hij het rustig op. De keizer kijkt toe, en knikt bijna. Zo is het goed, ik mag er zijn.
De dagen erna begin ik tegen de oude hond te praten, en zijn staart zwaait zachtjes terug. Zo worden we, met hele kleine stapjes, vrienden. Zodra hij me ziet krabbelt hij nu moeizaam op, zwaait liefdevol met zijn staart en piept zachtjes. Ze blaffen nu minder, en ’s nachts word ik nauwelijks meer wakker.
Het is anders, het zijn mijn grote witte vrienden die de wacht houden.
Tot ik deze week de deur uit stap, en het afdakje leeg blijft. Ik fluit, maar er komt geen witte kop tevoorschijn. Er zit een nieuw slot op het hek, en er hangt roodwitte afzettape voor het huis. Het geheel geeft een indruk van een plaats delict.
Ze komen niet terug. Ik heb geen idee waar ze zijn, mijn hondjes. Ik mis het grote witte lijf tegen het hek, dat alleen in beweging kwam als hij mij zag. Zijn vriendelijke kop, hoe hij zijn oren naar achter deed en zijn staart verraadde hoe lief hij me vond, alleen mij. De snuit tegen het hek als ik lieve woordjes fluisterde. De manier waarop de keizer tevoorschijn sprong, zodra hij me hoorde. Hoe hij er gewoon stond als ik in het donker thuiskwam, kijkend of ik veilig het hek door kwam. We hadden een stilzwijgende band, hij en ik.
’s Nachts is het stil. Ik moet eraan wennen, en realiseer me dat ik voor het eerst sinds we hier wonen wakker wordt van fluitende vogels in plaats van hard geblaf. Pas nu het weg is, voel ik hoeveel lawaai er altijd was. Er is een rust neergedaald op onze dagen. En toch. Iedere keer als ik aan kom rijden hoop ik dat ze er zijn.
Mijn trouwe witte wakers.
