Een vriendin van mij brandde haar arm aan de oven. ‘s Middags pakte de tuinman de arm vast en sprak de magische woorden: ‘Wacht tot de zon ondergaat. Dan zal ik je helpen’.
Bij zonsondergang liep ze met hem mee de tuin in en sneed hij een blad van de Aloë Vera-plant af. Het sap dat er uitdroop, smeerde hij op haar wond. De volgende dag was de wond genezen.
Daarom. Daarom wil ik al zó lang zo’n plant. En nergens in de tuincentra kan ik ze vinden. Dus toen ik gistermiddag het bos uit vluchtte omdat ik zwijnensporen zag (dit is totaal overbodige informatie maar ik vond het wel leuk om te vertellen) en ik één van de mooiste exemplaren zag staan die ik ooit had gezien, kwam de misdadiger in mij omhoog.
Hij stond in de voortuin van een van de buren. Ik overwoog een blad af te breken en deze te stekken. Ik sprak mezelf toe dat dat echt asociaal was. En ik deed een stap dichterbij om het blad af te breken. En sprak mezelf weer toe dat het a-sociaal was.
En toen zag ik dat kleintje ernaast.
Een mini-Aloë. Zo mooi van kleur, zo perfect van vorm. Een meter voor die grote mooierd zat hij in de grond, naast zijn zusje, mini-Vera.
Ik bukte en brak een blaadje af. En groef dieper en pakte het hele plantje. En rende weg alsof er een kudde zwijnen achter me aanzat. Met mijn eigen Aloë Vera, die nu dus in een bakje onder de veranda staat. Tot ik ook mijn arm verbrand aan de oven.
Morgen haal ik Vera ook op.
