Ik val maar meteen met de deur in huis: ik ben een spijkerbroekenmeisje.
Ik heb best leuke kleren in mijn kast hoor, en ik kan ook erg genieten van goedgeklede vrouwen. Maar als ik ’s morgens voor mijn eigen kast sta, kies ik toch het liefst die stevige, vlekbestendige, soepele werkbroek. Leuk bloesje erop, kek jasje, hoppa.
Er zijn mensen die daarop spugen. En dat snap ik ook. Maar ik heb niet zo’n talent voor mode. Ik koop zo vaak dingen die me in de winkel leuk lijken en als ik thuiskom slaat het als een tang op een varken. Te pofferig, te lijzig, te iemand anders.
Het ergst zijn de appjes met ongevraagde dresscodes, die ik soms krijg. Van die niet zo stille hints als: ‘Wij doen allemaal onze jurkjes aan hoor!’. Met een duimpje dat er vriendelijk en goedkeurend uitziet, maar dat voor mij voelt als een terechtwijzend vingertje. Dat ze tegen elkaar gezegd hebben: zeg even tegen die Liek dat ze iets netjes aandoet, anders komt ze weer in d’r spijkerbroek.
Ik kan doen alsof het me niet interesseert. Lekker dragen waar ik me comfortabel in voel. Maar als rasecht gevoelsmens en original pleaser comformeer ik me ook graag.
Dus ook bij de eerstvolgende sociale bijeenkomst, mijn Romeinse Boekenclub, doe ik mijn netste witte broek en bijpassend lichte zijden blouse aan. Maar daar aangekomen loop ik al meteen tegen een obstakel aan. Want mijn boekenclub komt bijeen aan de tuintafel van mijn vriendin, met uit houtblokken gehakte stoelen erbij, die nog een beetje vochtig zijn van de ochtenddauw.
Mijn witte broek roept heel hard nee, dus tegen de rug van de naar binnen verdwijnende vriendin roep ik: ‘Heb je ook iets van een kussentje?’. Ik voel me meteen een truttige zeur. In m’n spijkerbroek zou ik daar nooit om gevraagd hebben.
Maar het wordt nog erger.
Want gastvrouw A. heeft, naast robuuste houten zitblokken, ook een robuuste Cane Corso. Zeg maar een labrador op steroïden. Deze buitenhond draagt de hele tuin in zijn vacht en bek mee. Helaas voor mijn witte broek heeft hij ook de liefste ogen van de wereld, dus als hij naar me toe komt rennen, zak ik natuurlijk op mijn hurken en knuffel ik mijn grote vriend stevig.
Mijn kleding gilt het uit. Tevergeefs. De vlekkeloosheid sterft een snelle dood.
Maar het wordt nog erger.
Met mijn inmiddels beige broek neem ik weer plaats aan tafel, waar ik een vers vogelpoepje van een bord veeg. Het gesprek rolt ondertussen moeiteloos van de deugden van de echtgenoot naar – oh ironie – de witwaspraktijken van de Italiaanse mafia.
Dan wijst een vriendin naar mijn schouder. ‘Eh, Liek, dat vogelpoepje dat je net vond, zoiets zit nu ook op je blouse.’
En ja hoor, naast een bevlekte broek heb ik nu ook een niet meer zo lichte blouse aan.
‘Geeft niks,’ roep ik wanhopig en ik check de onbevlekte, charmante kledij van de andere dames. Zij houden niet zo van honden en dat is wel zo netjes.
Ik laat het los en geniet van de zon, de vogels, de stilte in het heuvelachtige landschap, de bergen in de verte, de in zout gebakken courgette en de verse lasagne. Als de door de Italiaanse hulp gebakken cakejes met witte kokosvlokken op tafel komen, vraagt A. of we het leuk vinden om het restant olijven uit haar boomgaard te helpen plukken.
Op dat moment weet ik het zeker: dit bezoek was een test.
Mijn gewonde witte broek slaakt een laatste wanhoopskreet, maar ik dans niet langer naar haar pijpen. Olijven plukken in een Italiaanse boomgaard is een item op mijn bucketlist, dus ik pak de grootste rieten mand die er is en sta al onder een olijfboom als de rest nog aan de koffie zit.
Ik trek aan takken die hun stoffige aanbaksel op mijn zijden mouwen lossen. De kwijlende hulk schuurt liefkozend zijn hondenlichaam tegen mijn benen. Vogels wijzen dreigend met hun cloaca in mijn richting.
En ik, ik krijg een inzicht uit de blauwe hemel.
Geluk hangt niet af van wat je aantrekt. Geluk hangt af van de mate waarin je je alles aantrekt.
Ofzoiets.
PS: Wil je meer van me lezen of zoek je nog een goed Sinterklaascadeau? Mijn boek is altijd een goed idee als het gaat om helpende gedachten, talenten en steunzolen!
