Zondag naar Top Gun 2 geweest. Gekwijld, maar dat geheel terzijde.
Zo’n 29 jaar geleden – ik was stewardess bij KLM – vloog ik van Amsterdam naar Goosebay, om een stel fighter pilots weg te brengen. Zij trainden daar hun ‘laagvliegskills’. Dezelfde dag vlogen we de collega’s die ze aflosten van Goosebay naar Amsterdam.
Daar zat hij bij, de Man waar ik anderhalf jaar later mee trouwde. (Kwijlend, want meine gute wat was hij knap.)
Thuisgekomen van die Goosebay-vlucht keek ik op zijn aanraden de film Top Gun. Het was een goede weergave van hoe het vliegen van straaljagers werkt, had hij gezegd. In de jaren daarna keken we hem nog vaak samen en – lucky bastards – lieten we hem zien aan onze zoon, aan onze tweede dochter en aan onze derde wolk.
We vlogen vóór ons huwelijk nog een jaar samen bij KLM. Jong, verliefd en de toekomst aan onze voeten. En na bijna 40 jaar tot in zijn tenen piloot te zijn geweest, gaat de Man over twee weken met pensioen.
Ik vloog de laatste maanden zoveel mogelijk met hem mee en het voelde net als vroeger. We genoten en genieten op ons allerhardst van de laatste weken bij de blauwe club. En het besef dat aan alles een eind komt is bitterzoet.
Bitter, omdat Arno tegen zijn wil moet stoppen met de baan die hem past als een opgeblazen zwemvest. Zoet, omdat we nu vrij zijn om te besluiten hoe we de rest van onze leeftijd willen gaan doorbrengen.
On top of that zijn we heel dankbaar dat we het samen nog net zo leuk hebben als in de tijd van die eerste Top Gun-film. Dat Top Gun 2 op dit moment uitkomt is dus een mooi voorbeeld van een cirkel die rond is. Vanaf nu wordt alles anders en ja, ik kijk er steeds meer naar uit.
Bijna kwijlend.
